«Моладзь любіць нашу Мікіціху»
На тэрыторыі Лаўжанскага сельсавета пражывае многа моладзі. Па ўсіх вёсках работнікі сельвыканкама налічылі больш за сто чалавек.
Пераважная большасць, вядома, «асела» ў аграгарадку Мікіціха. І зразумела чаму – гэта цэнтр сельсавета, цэнтр сельгаспрадпрыемства «Лаўжанскае». Тут ёсць школа, дзіцячы сад, амбулаторыя, лясніцтва, сельскі Цэнтр культуры і вольнага часу. «Моладзь любіць нашу Мікіціху, – кажа старшыня Лаўжанскага сельвыканкама Святлана Кійко. – Па-першае, зручнае месца размяшчэння. Па-другое, побач чыгунка і траса. Выпускнікі многіх вышэйшых і сярэдніх спецыяльных навучальных устаноў аддаюць перавагу менавіта Мікіцісе. І, заўважце, многія застаюцца. Па магчымасці моладзі стараемся выдзяляць кватэры са зручнасцямі. Такі расклад задавальняе маладых спецыялістаў. У Мікіцісе знайшлі работу і жыллё не толькі хлопцы і дзяўчаты з нашага раёна, але і з Віцебска, Полацка, Гомельскай і Магілёўскай абласцей».
Прыязджаюць і застаюцца
Сельгаспрадпрыемства «Лаўжанскае» адносіцца да Віцебскай інтэграцыйнай структуры і моцна стаіць на нагах. Тут пастаянна адчуваюць падтрымку Віцебскага мясакамбіната – гэта адна з тых акалічнасцей, з-за якой моладзь выбірае Мікіціху. Да таго ж, тут самы малады ў раёне дырэктар сельгаспрадпрыемства – Пётр Аляксандравіч Кунштэль. Ён мабільны, сучасны, не баіцца эксперыментаваць, асвойваць новыя тэхналогіі ў жывёлагадоўлі і раслінаводстве, яму лёгка працаваць з маладымі, якіх у гаспадарцы налічваецца каля трыццаці чалавек.
Старшыня прафсаюзнай арганізацыі сельгаспрадпрыемства Аксана Карага расказала, што згодна з калектыўным дагаворам хлопцам і дзяўчатам, якія прыходзяць працаваць у гаспадарку, прадугледжаны сацыяльныя гарантыі і даплаты, практычна ўсім вы-дзелена жыллё.
Са сваіх, мясцовых, у сельгаспрадпрыемстве не адзін год працуюць ветурач Ніна Рутц, слесар Леанід Ганчароў, механізатар Аляксандр Марозаў, аграном Марыя Шуміла, бухгалтары На-дзея Канагатава і Марыя Скуратовіч, зваршчык Аляксандр Мануйка і інш. Нямала прыезджых, напрыклад, ветурач Надзея Бабашкова родам з Гомельскай вобласці, заатэхнік Крысціна Данчанка – з Магілёўскай вобласці, механізатар Яўген Бяляцкі – з Верхнядзвінскага раёна, галоўны аграном Вольга Каралёва – з Міёрскага.
На мехдвары мы сустрэліся з інжынерам-механікам Яўгенам Дзятлоўскім і механізатарам Андрэем Ха-дзюковым. Мужчыны па-сваяцку сябруюць (іх жонкі – родныя сёстры). «Вось ужо чацвёрты год жыву і працую ў Мікіцісе, – расказаў Яўген. – Сам родам з Чашніцкага раёна, прыехаў сюды разам з жонкай, якая вывучылася ў Беларускай дзяржаўнай сельскагаспадарчай акадэміі на агранома. Пасля дэкрэтнага водпуску Фаіна зноў выйдзе на сваю пасаду. Жыць і працаваць на Шуміліншчыне падабаецца. У аграгарадку мы пусцілі, як кажуць, карані і нікуды з’язджаць не збіраемся».
Мікіціхінскі фельчар
Загадчык Мікіціхінскай амбулаторыі Мікалай Серабро хваліць маладога фельчара Пятра Данчанку за кампэтэнтнасць і надзейнасць. Пётр родам з Мікіціхі, тры гады таму пасля заканчэння Полацкага медкаледжа вярнуўся працаваць на радзіму.
– Вучыўся на фельчара па мэтавым накіраванні ад раёна, – кажа Пётр. – Калі доктар у ад’ездзе, вяду прыём пацыентаў. А ў асноўным мая работа – гэта ставіць уколы і кропельніцы, браць аналізы, ездзіць ці хадзіць на выклікі.
Праўда, апошнім часам работы прыбавілася: правяраем тых, хто знаходзіцца на самаізаляцыі, бяром мазкі на каронавірус і адвозім іх у райбальніцу.
У адказе за выхаванне дзяцей
Апошнім часам Мікіціхінскі дзіцячы сад пабагацеў на маладых выхавальнікаў: Юлію Гушчу, Юлію Маліноўскую і Людмілу Барысевіч. Абедзве Юліі родам з Мікіціхі, Людміла (яна яшчэ і кіраўнік фізічнага выхавання) з Гусінцаў.
«Маладосць у любую ўстанову заўсёды прыносіць новыя ідэі, нестандартныя рашэнні, – кажа загадчык установы Жанна Васільчанка. – Так і ў нас. Мы ўдзячны дзяўчатам за свежы падыход у пытаннях выхавання, за сучасныя дыдактычныя матэрыялы.
З першых дзён работы нашых маладых выхавальнікаў было бачна, што яны талковыя, любяць дзяцей і ўмеюць знайсці да іх падыход. Мы вельмі рады на такое папаўненне. Спадзяемся, што выхавальнікі застануцца ў нас назаўсёды, бо ў Мікіцісе яны знайшлі сваё сямейнае шчасце».
Шчасце мець сваю кватэру
Абжыліся ў аграгарадку Канагатавы, Купрыянавы, Жыгуновы, Новікавы, Марозавы, Карагі і многія іншыя сем’і. Многія прыехалі з іншых раёнаў і абласцей, а на Шуміліншчыне знайшлі сваю другую палову. Сярод такіх – бібліятэкар мясцовай бібліятэкі Юлія Котава, якая родам з Магілёўшчыны, а ў Мікіціху трапіла працаваць па размеркаванні. Амаль два гады таму згулялі вяселле з мясцовым аграномам Эдуардам Котавым. Спачатку жылі з бацькамі, зараз маладая сям’я можа пахваліцца кватэрай з усімі зручнасцямі. «Рамонт рабілі разам. Гэта такое шчасце – мець сваю кватэру, – кажа Юлія. – Нядаўна заказалі новую мэблю, каб у пакоі было ўтульна».
Ларыса Зайцава.
Надрукавана ў№42 ад 02.06.2020 г.
