Не прыкрыта шырмай

Не прыкрыта шырмай
Хачу папрасіць мужчын не чытаць гэты артыкул.
Жанчына паважанага ўзросту нясмела адчыніла дзверы “жаночага” кабінета (у раённай паліклініцы ён называецца “смотровой”). “Што вам?”, – незадаволена спытала маладая гаспадыня кабінета, якая ў гэты час размаўляла з другой дзяўчынай у белым халаце. “Ды вось даведка патрэбна, што здаровая…”, – нібы апраўдваючыся, адказала пацыентка. Ёй нават стала нязручна ад таго, што перашкодзіла гутарцы маладых медыкаў. “Распранайцеся, рэчы на кушэтку”, – тым часам пачула яна.
Уявіце сабе невялікі тыповы пакой. Насупраць дзвярэй акно, перад якім стаіць гінекалагічнае крэсла (кабінет на першым паверсе), ля сценкі злева – стол доктара, насупраць – кушэтка. Кушэтка не прыкрытая ніякай шырмай і каб прабрацца да крэсла, жанчыне трэба голай і босай прайсці праз увесь кабінет, употай спадзеючыся, што ў гэты час дзверы не адкрыюцца і ў кабінет не зойдуць яшчэ якія людзі.
Але на гэтым выпрабаванні не заканчваюцца. “Колькі было родаў?” – строга пытаецца доктарка. “Двое”, – пакорна адказвае жанчына. “Абортаў, вакуумаў?” – ідзе ў наступ медык. “Чаго?” – пацыентка губляецца. “Штучных перарыванняў цяжарнасці”, – тлумачыць медык.
Паціху спаўзаючы з крэсла, не разумеючы, якое значэнне маюць сёння падзеі трыццацігадовай даўніны, жанчына адказвае, што абортаў не было і      вакуумаў таксама. “Я не дазваляла вам уставаць з крэсла”, – чуецца вокрык, – яшчэ буду браць аналізы”…
Урэшце пасля ўсіх працэдур, адчуваючы сябе адначасова вінаватай і прыніжанай, жанчына, хаваючыся за прасцінку (добра ж, што паклала ў сумку), спяшаецца да сваіх рэчаў, мітусліва нацягвае іх. Каля парога звяртаецца да гінеколага: “А даведку вы мне напішыце, што я здаровая, мне ў абласную бальніцу трэба”. “Ніякіх даведак мы не даём, – чуе ў адказ. – Калі вам трэба, дык бярыце туды картку”…
Цікавая істота – чалавек. Пасля гінеколага жанчына наведала многіх іншых спецыялістаў паліклінікі і ўсюды яна сустракала разуменне, такт, але ўсё гэта чамусьці не змагло перакрэсліць тое гнятлівае ўражанне ад наведвання “жаночага” кабінета.
Вольга САРОКІНА.
Надрукавана ў №57 ад 29.07.2014 г.