Шумилинский бард Павел Малютин

Творчыя скрыжалі барда
Павел Малюцін называе сябе аўтарам і выканаўцам песень. У музычных колах яго імя даволі вядомае, праўда, яго вядомасць, нібы хваля, то ўзрастае, то спадае. Апошні час, дзякуючы раённай бібліятэцы пра Паўла, як барда, зноў пачынаюць гаварыць. Ён – часты госць на розных вечарынах, што ладзяцца ў бібліятэцы, выступаў у Наваполацку, дзе стаў лаўрэатам конкурсу.
У канцы 80-х Павел Малюцін з сябрамі стварыў першы ў раёне рокавы гурт “Рок-экіпаж”, вакалістам, аўтарам тэкстаў і музыкі быў Павел. Рокеры шмат выступалі як у раёне, так і за яго межамі. Гралі цяжкі рок. Праўда, рок-гурт  гады праз два распаўся. Фактычна з таго “Рок-экіпажа” музыкай прадоўжыў займацца толькі Малюцін.
Менавіта з гэтага часу Павел Малюцін стаў бардам. Тэматыка яго песень вельмі разнастайная. Шмат лірычных рамантычных песень (“Невлюблённая”, “Безответная любовь”), багата кампазіцый на ваенную тэматыку, даспадобы многім яго песні-казкі, асаблівую групу займаюць рок-балады (“Золотые кудри”).
“Песні складваюцца самі, пад настрой, — расказвае Павел Малюцін. – Сама сабою прыдумваецца мелодыя, потым яе і падбіраеш на гітару”. Трэба адзначыць, што Павел – самавучка, спецыяльных музычных устаноў не заканчваў, да ўсяго прыходзіў сам. Відаць, гэта і надае кампазіцыям Малюціна асаблівы шарм. Піша на рускай мове. Сам родам з Пензенскай вобласці, але заканчваў нашу шумілінскую школу. “Беларускую мову люблю і разумею, — тлумачыць бард. – Толькі вось пісаць на ёй годныя рэчы не магу”.
Зараз у асабістым творчым багажы Малюціна каля 180 кампазіцый. Падкрэслім, менавіта ў асабістым. Справа ў тым, што ў яго няма прафесійна запісаных рэчаў.  Канечне, гэта не  надае яму вядомасці. Праўда, у свае 46 год Павел пачаў задумвацца пра прафесійны  запіс сваіх песняў. І гэта будзе зусім новы этап у творчасці барда Малюціна.
Аляксандр ШЭДЗЬКО.
Павел Малюцін:
Золотые кудри
Провожали в армию ребят,
Провожали их служить в десант.
У военкомата на плацу
Новобранцам плакать не к лицу,
А девчушка милая, в слезах,–
Все размылись краски на глазах.
Паренек смущенный с ней стоит,
Золотые кудри теребит,
Золотые кудри прочь летят –
Такова уж доля у солдат.
И девчонке парень говорит:
“Ты на память кудри сохрани”.
Провожала мирная страна,
Но подкралась подлая война
И, стреляя в юность наугад,
Выбивала лучших из ребят.
Был приказ взять штурмом высоту,
И унесся парень в пустоту:
Снайпер золотую выбрал цель,
Мертвую стеля ему постель.
Золотые кудри в тот же миг
Серебром покрыл седой старик:
Пряди у девчонки на глазах
Превращались в серебристый прах.
Слёзы высыхают, как роса,
Снова провожают в путь десант.
И сказать напутствия слова
К ним спешит десантника вдова.
Люди улыбаются ей вслед,
Словно раздвоился солнца свет.
Золотые копии отца —
С ней идут два сына-близнеца,
Золотые кудри у сынов —
С неба дарит парень им любовь:
“И не смей печалиться, не смей
Жизнь прекрасней смерти и сильней!”
Надрукавана ў №30 ад 16.04.2013 г.