Людміла ДАРЗНЕК
Альбом
Памыла ў хаце,
Адкрыла альбом…
Вось – мая Маці,
Бацькоўскі дом.
Яна на марозе,
Прама ў сенцах,
Сядзіць на парозе,
А кот на акенцы.
А тут мы ў хляве.
Я дровы нясу.
І трэпле певень
Маці касу.
А вось мая маці
Разам з сястрыцай
Уносяць багацце –
Гной у зямліцу.
Стаіць ля варотаў
І выйшла на двор
Маці ў ботах,
Дзе новы забор.
Далей, маці адна –
Прыгожая, мілая…
А гэта яна
Ўжо з кабылаю.
Матуля на фота
Села ў вазок.
Дае мне ля плота
Святы абразок.
Пацерлася крыху
Альбома старонка,
Дзе маці – краўчыха,
Спявае звонка.
Маці, матуля…
Колькі пяшчоты.
Цябе так люблю я,
Як ніхто тут.
Знайшла фотакартку
Ў поўны рост.
Такая яркая…
Матулі – пагост.
Надрукавана ў №81 ад 17.10.2017 г.
Нейкая кабыляча-дзіцячая мазаніна… Няўжо нельга было выбраць? Лепш наогул не давалі б па намінацыі «Верш», бо гэ
та не верш, гэта нейкі стрыхнін…
Прыгожы верш, вельмі родныя вобразы, дзякуй ўтару і ждадаю дальнейшых духоўных і паэтычных краненняў для творчасці.
Добры верш. Самадзейны, але шчыры. Ды ён і не на конкурс. Мінак — проста злы чалавек, сам нейкі кабыляча-дзіцячы, не па-мужчынску.