Наша Эдзіта П’еха
Прапаноўваць Ларысе Емяльянаўне Вільнеўскай стаць героем газетнай паласы, прысвечанай Дню пажылога чалавека, было, шчыра кажучы, няёмка. Але як тады, скажыце, пераканаць нашых жанчын і не толькі іх у тым, што зусім не гадамі мераецца жыццё, што сапраўды можна быць шчаслівым у любым узросце, што прыгажосць і бадзёрасць духу — прывілея не толькі маладых.
Мы дамовіліся сустрэцца апоўдні: Ларыса Емяльянаўна забегла ў рэдакцыю па дарозе ў Віцебск. “Да сына еду. Ён жа новую кватэру купіў, а я яе і не бачыла яшчэ”, — расказвае, а я адзначаю для сябе: яна нязменна з макіяжам і прычоскай – ну, маладзец.
— Скажыце, а як Вам удаецца так добра выглядаць заўжды, — адным выстралам стараюся забіць двух зайцаў: і камплімент зрабіць, і даведацца пра такія-сякія жаноцкія штучкі.
— Ведаеце, я нават, калі паміраць буду, загадаю, каб мне зрабілі макіяж, — смяецца жанчына, — а наогул, чалавек у першую чаргу павінен працаваць. Нягледзячы ні на што: ні на ўзрост, ні на якія іншыя абставіны. Як сказаў адзін з герояў фільма “Забіць Біла” (памятаеце, з Умай Турман у галоўнай ролі?): “Нішто так не забівае пажылых людзей, як адыход на пенсію”. Таму – абавязкова праца. І тут ужо няважна: працуеш ты па прафесіі, ці маеш іншую важную для сябе справу. Калі няма такой справы – усё, чалавек гіне.
— Ну, у Вас у гэтым сэнсе ўсё ў парадку, колькі Вы ўжо доктарам працуеце?
— Я працую ўрачом з 1966 года, — кажа Ларыса Емяльянаўна.
— Магу меркаваць, што і пацыенты, прыходзячы да Вас на прыём, убачыўшы перад сабой такога бадзёрага, актыўнага і прыгожага доктара, аптыміста, таксама набываюць жаданне “ўзяцца”, што называецца, за сябе?
— Канешне, для хворых урач, ды і наогул, медыцынскі работнік, павінен быць прыкладам. Калі ўрач выглядае добра, то і хворыя будуць імкнуцца да гэтага ж, нягледзячы ні на якія хваробы. Я ў гэтым пераканана.
— Як жанчына, не магу не пацікавіцца, дзе Вы апранаецеся, як падбіраеце сабе гардэроб? З Вас жа смела і маладым модніцам можна браць прыклад.
— Ведаеце, неяк мне адна жанчына прызналася, што мяне ў Шуміліне за вочы завуць “наша Эдзіта П’еха”. Кажа, мы заўжды з вас бярэм прыклад. Мяне гэта, канешне, здзівіла, але тым не менш. А я раней, прызнаюся, апраналася толькі ў шумілінскім універмагу, таму што тады тут прадаваліся выдатнейшыя імпартныя рэчы. Цяпер па-рознаму прыходзіцца.
— А вось Ваш нязменна малады выгляд — гэта нейкі асаблівы догляд за скурай: можа, падзеліцеся рэцэптам?
— Ніякага асаблівага рэцэпту ў мяне няма. Проста і маці, і цёткі – усе, шчыра прызнаюся, добра выглядалі да самых сталых гадоў. І ўсе ў нашым родзе – доўгажыхары. Таму, напэўна, гены. І наогул, макіяж я раблю толькі, калі іду на працу. Ёсць жанчыны, што і смецця не вынесуць не прыбраныя. Я не такая. Скура абавязкова павінна адпачываць.
— А што б Вы як урач, як жанчына парэкамендавалі ў выпадках, калі тэрмінова трэба ўзбадзёрыцца, пазбавіцца ад стомы і дрэннага настрою, карацей, быць — як Вы?
— Вялікіх адкрыццяў не зраблю: у першую чаргу — гэта сон. Я сама стараюся класціся спаць не пазней за 23 гадзіны і ўстаю а палове сёмай. На працу мне да 8 гадзін, а значыць, я паспяваю без спешкі сабрацца, зрабіць усё, што мне трэба. Значыць, сон, ну, і канешне, не пераядаць.
— А як жа зарадка? Ці робіце?
— Не, не раблю.
— А як жа так, пацыентам, жа, пэўна, рэкамендуеце?
— Ведаеце, што я вам павінна сказаць? Праз сілу нічога рабіць не трэба. Рабіць варта толькі тое, што патрабуе твой арганізм. Таму што павышаныя нагрузкі – гэта свайго роду стрэс для арганізма. Кожны чалавек жыве ў сваім прывычным рытме: пад’ём – сняданак – праца – абед – прагулка і гэтак далей. І калі такі выпрацаваны гадамі рытм збіваецца, то гэта вялікі стрэс для арганізма. А значыць – шкода. Трэба лавіць свае хвалі, умець слухаць уласны арганізм.
— А ў харчаванні. Вось Вы кажаце, што не варта пераядаць. А што лепш есці? Якое ў Вас меню?
— Зараз дужа модна рэкамендаваць рыбу, морапрадукты… Я ем тое, што ёсць, ніякіх дыет не прытрымліваюся. Часта можна пачуць: ой, трэба пахудзець, не буду нічога есці. Наадварот – трэба есці. Малымі порцыямі, але часта. А так, бывае, некаторыя з раніцы яшчэ вытрымліваюць, не ядуць, а бліжэй да вечара наядуцца і спаць кладуцца.
— Скажыце, а Вы згодныя з думкай, што ў 40 гадоў жыццё толькі пачынаецца?
— Абсалютна згодная.
— А з тым, што сталаму куды меней трэба, чым маладому? Што і жаданняў і патрэб у іх меней?
— Мне цяжка з гэтым пага-дзіцца, бо менавіта ў сталым узросце я пабачыла свет, спазнала безліч непаўторных уражанняў. Я шмат дзе пабывала. Дачка мая жыве ў Германіі. Дык вось, я была ў Германіі, была ў Францыі, Фінляндыі, Венгрыі, Італіі. Як жа я марыла пра гэтую Італію: прачытала кніжку пра Мікеланджэла і захацела ўбачыць усё на свае вочы. І я гэта ўбачыла. Была ў Галандыі на свяце кветак, у Ізраілі была. Наступнае сваё падарожжа планую ў Іспанію. Я шмат дзе пабывала, шмат чаго бачыла і лічу, што гэта самае вялікае багацце ў жыцці. Так што жаданняў і патрэб з узростам менш не становіцца.
— Часта чалавек перад пенсіяй, такой яўнай мяжой паміж актыўным жыццём, маладосцю і сталасцю ўпадае ў дэпрэсію, маральна пакутуе і не можа з гэтым справіцца. Што б вы парэкамендавалі ў такім выпадку.
Ведаеце, у маім жыцці былі розныя перыяды, былі і складаныя. Але ўсе кажуць, што я моцная жанчына. Напэўна, моцная. Таму мне незнаёмы такі стан. Трэба прымаць жыццё такім, якое яно ёсць, бо мы на сваім узроўні яго перарабіць не ў стане. Нам застаецца толькі радавацца кожнаму новаму дню, новым магчымасцям, жыць у тым свеце, які нам прапанаваны. Старацца рабіць гэта гарманічна.
І пад заслону нашай гутаркі я прапанавала Ларысе Емяльянаўне невялікае бліц-апытанне:
калі спадніца, то… няважна, самых розных форм і фасонаў;
калі дэсерт, то… марожанае;
калі адпачынак, то… падарожжа;
калі кніга, то… класіка;
калі песня, то… “Снегапад”;
калі падарунак, то … духі;
калі пара года, то… канешне, лета.
Наталя ЧАРНІЧЭНКА.
Надрукавана ў №77 ад 28.09.2012 г.
