Беларускае слова Мікалая Мароза
Прэзентацыя кнігі «Не прасі палёгкі ў жыцця» Мікалая Мароза прайшла ў чытальнай зале цэнтральнай раённай бібліятэкі. На сустрэчу, арганізаваную кіраўніком літаратурна-музычнай гасцёўні “Крыніцы” Людмілай Грыгор’евай, прыйшлі прыхільнікі творчасці пісьменніка, знаёмыя, сябры, калегі. Кніга пабачыла свет год таму, і некаторыя ўжо мелі магчымасць набыць яе ў асабістую бібліятэку і пачытаць.
Пра аўтара
Муж, бацька, дзядуля, калега, сябар. Журналіст, публіцыст, пісьменнік, шчыры прыхільнік беларускага слова… Жыццё дало ў якасці прэзента Мікалаю Марозу шмат чалавечых узнагарод. Да ўсяго – сваё непаўторнае бачанне свету, багатага на вобразы і сюжэты. Шмат цёплых слоў пра героя сустрэчы сказала Людміла Грыгор’ёва.
Успамінамі пра пачатак літаратурнай дзейнасці, пра першыя, не вельмі ўдалыя пісьменніцкія спробы пяра, падзяліўся сам аўтар. Прызнаўся і ў тым, што стаць пісьменнікам для яго ў юнацтве было касмічнай марай. І жыццё паказала, што і такія, здавалася б, нерэальныя планы пры нястомнай працы, рабоце над сабой і словам, ажыццявімыя. Пяць выдадзеных кніг таму пацвярджэнне.
Пра кнігу
Кніга мастацкай прозы “Не прасі палёгкі ў жыцця” ўвабрала ў сябе дзве аповесці “Русалка”, “На ўсё свой час” – пра каханне, пра нялёгкія жыццёвыя пошукі герояў, пра тое, як пакутліва цяжка бывае, калі цябе не разумеюць. Дарэчы, тут, як прызнаўся аўтар, знайшлося месца інтыму і эротыцы.
З жыццёвымі калізіямі і сюжэтамі і тры апавяданні “Свае і чужыя”, “У завею”, “Адшчапенец”. Сабраны ў кнізе таксама абразкі, разважанні, дарожныя нататкі, мініяцюры, карацелькі. Гэта жыццё ў мініяцюры, сцвярджае сам пісьменнік.
Пра планы
Мікалай Мароз прызнаўся, што хутчэй за ўсё гэта кніга ў ягоным пісьменніцкім дас’е апошняя, бо выдавецтва ўласнай кнігі – дужа дарагое задавальненне. Хаця па выказваннях пісьменніка можна зразумець, што яму яшчэ ёсць што сказаць і хочацца расказаць свайму чытачу. Пісаць жа ў шуфляду не вельмі радуе.
Падчас прэзентацыі кнігі не скупіліся на пахвалу аўтара былы рэдактар раённай газеты Анатоль Бруцкі, таксама журналіст, пісьменнік і публіцыст. Ён назваў Мікалая Мароза ці не самым стылёвым беларускамоўным пісьменнікам на Віцебшчыне. Яго стыль і мова адметныя, каларытныя і самабытныя, падкрэсліў Анатоль Паўлавіч.
Віктар Улюценка, вядомы краяўзнаўца, таксама аўтар некалькіх кніг, звярнуў увагу прысутных на тое, што Мікалай Мароз з той кагорты людзей, якія любяць чалавека і жыццё, ім не страчана такое паняцце, як роднае поле, родная ніва, бліжні. Гэта адчуваецца па творах, і гэта падкуплівае.
Напрыканцы творчай сустрэчы Мікалай Мароз падарыў некалькі кніг з уласным аўтографам актыўным удзельнікам, шчырым прыхільнікам яго творчасці і беларускай літаратуры.
Алена КАРПУШЭНКА.
Да слова. Нагадваем, што апошняя кніга нашага земляка Мікалая Мароза “Не прасі палёгкі ў жыцця” ёсць ва ўсіх бібліятэках раёна. Вазьміце пачытайце, паперажывайце разам з героямі, паразважайце над сэнсам нашага такога часам непрадказальнага, аднак цікавага, дзіўнага і непаўторнага жыцця.
Надрукавана ў №69 ад 05.09.2017 г.
Дзякуй, Алена, за справаздачную нататку. З’явілася яна, праўда, ледзь не праз два тыдні пасля сустрэчы. Хацелася ж, аднак, каб журналіст не толькі шчоўкаў фотаапаратам, а рабіў нейкія запісы (для памяці) у сваёй занатоўцы. Калі б ты так рабіла, то, пэўна, не ўвяла б чытача ў зман: А. П. Бруцкі казаў (пішу амаль даслоўна), маўляў, Мікола – адзін з самых моцных стылістаў не толькі Віцебшчыны, а і наогул у сучаснай беларускай літаратуры. Ты ж падала словы выступоўца скажона. Магла б сказаць так, як Бруцкі, а пасля, калі б не пагадзілася з такой думкай, дадала б: «Можа, А. П. сказаў гэта крыху авансам, але тое, што…» і г. д.
Не сказала аўтарка, хаця б пару слоў, пра выступленне Івана Касцюка, пра тое, што прагучала прапанова па збору подпісаў у абарону дзвюх апошніх кніг аўтара, каб аўтар мог за іх атрымаць літ. прэмію, пра ідэю М. Мароза адкрыць на грамадскіх пачатках суполоку «Сябрына» па вывучэнні беларускай мовы – кшталту таго, як працавала некалі літаб’яднанне пры раённай газеце «Герой працы» (у бытнасць, калі рэдактарам працаваў сам М. Мароз), пра іншыя думкі.
Такі, даруйце за лексіку, кастрыраваны, у нечым перайначаны, а значыць, і сапасаваны газетны артыкул не робіць гонару газеце, якой сам пісьменнік аддаў усё сваё жыццё.
Люди, а кто-нибудь реально читал книгу Мороза? Поделитесь впечатлениями. Стоит ли читать?
Не трэба. Сэнс не зразумець. Складана для асэнсавання. Такія кнігі чытачу не патрэбны
Чытачу і Земляку:А вось мініяцюрка з апошняй кнігі пісьменніка:»Калеку з фізічнай кволасцю шкадуеш. Маральнага — ніколькі. І нават не бярэш пад увагу, што духоўная кволасць перадаецца ад бацькоў. Як той вірус. І ты катэгарычна і безагаворачна не прымаеш ні яго рукі, ні ягоных учынкаў.
Сустракаў у жыцці такіх хворых. І нямала. Адзін устане з-за стала, падасць табе руку, слухае, а – не чуе. Не хоча пачуць цябе, хоць ты ляж тут у ягоным кабінеце. Другі мае, а не дае, трэці не чытаючы, з агідай адкідвае тое, што напісана ў кнізе. Нават хіхікае ў кулак. Іншы радуецца, калі суседу цяжка…
Гэта хвароба. А хворых трэба лячыць ці даваць ім групу інваліднасці…»
Ну, скажыце, хіба не трапна, хіба не ў «дзясятку»?..
Пока почитал,от языка голова заболела…но смысл есть.Правда сильно размазан
Короче, все, кто не читал Мороза,- моральные уроды? Или как понимать?
А я вначале даже не догадался, что Мікола в комментариях — автор книги. Скромнее надо быть, Мікалай Мароз!!!
Цкуйце, цкуйце, праз гэта прайшоў не адзін пісьменнік. У сям’і не без вырадку. А ўвогуле мне нават прыемна, што хоць так ведаюць, што хоць так праслаўляюць, піяраць. А наконт таго, што Чытач даведаўся, што каментарый за подпісам Мікола – ад самога пісьменніка, дык, на маю думку, гэты Чытач сядзіць і крамзоліць там, дзе я працаваў і дзе ведаюць мой стыль. Шкада, калі так, і брыдка. Вядома, хацелася б памыліцца. А наконт маральных дэгенератаў, паважаны Зямляк, то калі не хапае клёпу, то лепш за кнігу не брацца. Кніга не для такіх, не для тых, хто не чытаўшы яе, бярэцца яе ганьбіць і прыніжаць аўтара. Я рады, што мяне чытаюць дзесяць-дваццаць чалавек, і я шаную гэты свой актыў, сваіх візаві. Дзякуй ім за падтрымку!
Ганарливы … — аутар, кали судзиць па каментах!
Комментарий изменён модератором сайта.