Сціплы электрамеханік
Як трапляюць людзі на раённую Дошку гонару? Вядома, што правам прадстаўляць сваё прадпрыемства калектыў надзяляе адказнага работніка, сапраўднага прафесіянала, станоўчага ва ўсіх адносінах чалавека. Зразумела і тое, што самі гэтыя людзі ніяк не імкнуцца быць такім чынам праслаўленымі. Яны проста якасна працуюць, бо па-іншаму не ўмеюць. А менавіта гэта заўжды і прыносіць вынік, варты павагі.
Вось у такім фармаце ўжо амаль чвэрць стагоддзя рупіцца ў раённым вузле электрычнай сувязі Віктар Анатольевіч Кайдановіч. Закончыўшы ў свой час Віцебскі політэхнічны тэхнікум, ён некаторы перыяд працаваў у мелі-ярацыі, а з 1991 года замацаваўся ў РВЭС. Мужчына працуе электрамеханікам лінейных збудаванняў сувязі і абаненцкіх прылад лінейна-тэхнічнага ўчастка і прызнае, што яго фронт работы надзвычай адказны. Спецыфіка работы на гэтым прадпрыемстве ў тым, што нельга сабе дазволіць не паспяваць за сучаснымі тэхналогіямі. А таму абысціся ведамі, атрыманымі падчас вучобы, не выйдзе – пастаянна трэба нечаму вучыцца.
– Чым вы ганарыцеся, – задаём традыцыйнае пытанне бацьку трох дачок, дзядулю дзвюх унучак, прафесіяналу ў сваёй справе і, наогул, паважанаму ў Шуміліне чалавеку. А ён сумеўся, быццам, і ганарыцца няма чым, быццам яго канкрэтны жыццёвы шлях нічым не вылучаецца.
– Стараюся быць добрым мужам, бацькам і дзядулем – толькі хіба гэтым можна ганарыцца, гэта ж натуральна, так і павінна быць, – выдае свае погляды на жыццё мужчына.
Ганарыцца, хіба, толькі подзвігам якім можна, думаюць, пэўна, вось такія годныя, але надзвычай сціплыя людзі. А тое, што за плячыма доўгае сумленнае жыццё, поўнае маленькіх перамог і здзяйсненняў; тое, што сённяшні аўтарытэт зарабляўся няпростай штодзённай працай; тое, што твае жыццёвыя, няхай і такія натуральныя, прынцыпы лёгка можна ставіць у прыклад маладым – гэта не дробязі, гэта ўсё біяграфія, з якой, як з песні, нічога не выкінеш.
– Пра што вы марыце? – задаём наступнае пытанне і прадчуваем, што наўрад ці гэты чалавек пасвеціць нас у свае мары.
– Нават не ведаю, што вам сказаць, – не падмануў нашых прадчуванняў Віктар Анатольевіч.
Чалавек, які даўно адбыўся, як мужчына, як сем’янін, сябра і прафесіянал і мала нагадвае летуценніка, наўрад ці сходу выме і пакладзе вам свае мары, якія, можна не сумнявацца, у яго ёсць. Няхай толькі збываюцца. Мужчына прызнаўся, што вольны час любіць праводзіць за рыбалкай – дык хочацца пажадаць, каб яго рыбацкі рахунак папоўніўся годным трафеем.
І наогул, няхай жыццё і надалей будзе лагодным да нашага героя, няхай усё ладзіцца ў блізкіх, няхай работа прыносіць толькі задавальненне – ён сапраўды заслужыў гэта.
Наталля ЧАРНІЧЭНКА.
Надрукавана ў № 85 ад 30.10.2015 г.