Па дарозе свайго жыцця Што чалавек, то лёс. У аднаго дарога жыцця – лёгкая, роўная, бы аўтамагістраль. Па ёй камфортна імчаць, пра ўсе перашкоды і нязручнасці загадзя папярэджваюць дарожныя знакі. У іншага гэта дарога – звілістая, непрадказальная, з мноствам паваротаў і выбоін. Вось і нядаўна давялося пазнаёміцца з жанчынай, біяграфію якой не ўмесціць ніякі газетны […]
Продолжить чтение
З дынастыі чыгуначнікаў Білетны касір станцыі Обаль Наталля Уладзіміраўна Маісеева працуе на чыгунцы больш за дваццаць год. Яна з дынастыі чыгуначнікаў: бацька адпрацаваў на чыгунцы 45 год, маці – 35, сястра таксама працуе тут. Як прызнаецца жанчына, даспадобы работа ёй. Працуе шчыра, сумленна. А самая лепшая падзяка для Н. У. Маісеевай – задаволеныя ўсмешкі пасажыраў […]
Продолжить чтение
Цудоўныя рукі зубнога ўрача Людміла Рыгораўна Бараўкова зубным урачом у Мікіціхінскай урачэбнай амбулаторыі працуе ўжо чвэрць стагоддзя, і зубы ў яе лячыла не адно пакаленне вяскоўцаў. Апроч Мікіціхі, жанчына абслугоўвае і жыхароў Мішневіч. Многія, дазнаўшыся пра цудоўныя рукі зубнога ўрача, едуць менавіта да яе і з Обалі, і з Шуміліна, і з іншых месцаў. Расказваюць, […]
Продолжить чтение
Каханне разгарэлася на кірмашы Паўстагоддзя разам – гэта добрае выпрабаванне часам, гэта большая частка жыцця і сямейнага шчасця, сцвярджаюць Уладзімір Дзмітрыевіч і Любоў Нікіфараўна Казловы з вёскі Курылаўшчына, што на Каўлякоўшчыне. Так, Казловым пашчасціла пражыць разам пяцьдзясят гадоў, і яны гэта лічаць добрым падарункам лёсу. “Я родам з Чарнецкіх, а Уладзімір мясцовы, з Курылаўшчыны, – […]
Продолжить чтение
Мішневіцкі «Аніскін» Са школьных гадоў добра памятаю, як ярка-жоўты матацыкл з люлькай з’яўляўся то на адной, то на другой вуліцы Мішневіч ці блізляжачых вёсак. Законапаслухмяныя людзі адносіліся да гэтай з’явы спакойна: ведалі – гэта працуе ўчастковы. А вось для абібокаў і п’яніц гэта быў трывожны знак: уцякай, адгаворкі не дапамогуць. Вось такім – справядлівым, сумленным […]
Продолжить чтение
Ягоныя чарцяжы правераны на практыцы У вёсцы Новазаронава Уладзіміра Яўгенавіча Сайко называюць не інакш, як “Кулібіным” ці майстрам. Такімі словамі, напэўна, можна ганарыцца, бо ў іх – павага людзей да творчасці і захаплення. Раней Уладзімір Яўгенавіч жыў у Віцебску і працаваў тэхнікам-тэхнолагам інструментальнай вытворчасці на заводзе заточных станкоў. А потым перабраўся з жонкай у вёску. […]
Продолжить чтение
Скульптар дзіцячай душы Колькі ведаю Святлану Віктараўну Калеснікаву (а ведаю я яе даўно, аж з 1989-га), столькі не перастаю захапляцца гэтай жанчынай. Калі пасля інстытута яна прыйшла настаўніцай у наш чацвёрты клас, мы для пачатку яе проста палюбілі. Нам хапіла таго, што яна добрая, спакойная і вельмі прыгожая. А сёння відавочна яшчэ і тое, што […]
Продолжить чтение
У спадчыну атрымалі дом і карову Падворак Рыгора Дзмітрыевіча і Галіны Яфімаўны Шчамялёвых, як і большасць сялянскіх сядзіб у вёсцы Гародна, уяўляе сабой закрытую тэрыторыю з уваходнай брамай. Яны перабраліся ў вёску на сталае месца жыхарства з горада. Гародна – радзіма Галіны Яфімаўны. Шчамялёвы часта прыязджалі ў вёску на выхадныя, а калі выйшлі на пенсію, […]
Продолжить чтение
Авечка – вакол чалавечка Часцей на прыватных падворках вяскоўцаў Шуміліншчыны можна ўбачыць свіней, курэй ці гусей, некаторыя трымаюць кароў, а вось авечкі сталі рэдкасцю. А вось Галіна Рыгораўна і Сяргей Уладзіміравіч Купрэевы з Мішкавіч разводзяць авечак даўно. “Помнім, як у часы нашай маладосці яны былі на кожным сялянскім падворку, – кажа гаспадыня. – Бывала, бацькі […]
Продолжить чтение
“У магазін ходзім толькі за хлебам” Адышлі тыя часы, калі кароў трымалі на кожным падворку. Цяпер нават у самай вялікай вёсцы радоўку трэба адбываць часта. Вось і а.-г. Амбросавічы не багаты на кароў – на ўвесь аграгарадок налічыш паўтара дзясятка. “Ну, калі і трымаць гаспадарку, дык на падворку абавязкова павінна быць карова, – лічыць Н. […]
Продолжить чтение
Афіцэрская дынастыя Шынкевічаў Палкоўнік у адстаўцы Генадзь Канстанцінавіч Шынкевіч не проста галава сям’і. Ён – галава афіцэрскай дынастыі. Узброеным Сілам аддаў больш чым 30 год, шчаслівы тым, што афіцэрскую сцежку ў жыцці абралі яго сын Аляксей і ўнук Сяргей. Бацька Г. К. Шынкевіча загінуў на фронце ў 1945 годзе, мужчынскім выхаваннем у сям’і займаўся дзед. […]
Продолжить чтение
Нарадзіўся ў шчаслівы дзень 5 студзеня споўнілася 90 гадоў ветэрану Вялікай Айчыннай вайны з Шуміліна Мікалаю Дзмітрыевічу Ткачову. Ветэран вайны і працы лічыць, што ён нарадзіўся ў шчаслівы дзень, бо яму лёсам наканавана пражыць столькі гадоў і пры добрай памяці сустрэць важкі юбілей. А яшчэ ветэран удзячны лёсу за добрую жонку-прыгажуню, з якой разам жывуць […]
Продолжить чтение
“Сырзавод – гэта маё жыццё” “Сырзавод – гэта маё жыццё,” – вось так узнёсла сказаць пра сваю работу можа толькі чалавек, улюбёны ў прафесію, які душой хварэе за свой цэх і за поспехі свайго прадпрыемства. Такім чалавекам з’яўляецца Ірына Іосіфаўна Сідарэнка – майстар-сырароб Шумілінскага вытворчага цэха ААТ “Малако”. Выпускніцу Слуцкага каледжа малочнай прамысловасці ў пачатку […]
Продолжить чтение
Школу – з медалём, на работу – з любоўю У Аграпрамбанку (разлікова-касавым цэнтры № 4 г. п. Шуміліна філіяла ААТ “Белаграпрамбанк”) Святлана Пятроўна Піульская даўно не навічок: 16 снежня 2014 года яна адзначыла даволі шаноўны юбілей – 20-годдзе на адной рабоце. У банку. Вядзе тут самы, бадай, адказны ўчастак работы – сектар разлікаў. Праз яе […]
Продолжить чтение
Да крынічнай энергіі дадаліся жыццёвая сталасць і мудрасць Аніяк не верыцца, што Мікола Мароз – такі рухомы, лёгкі на пад’ём – дасягнуў пенсійнага ўзросту. Проста немагчыма ўявіць, што ён, пайшоўшы на заслужаны адпачынак, адкладзе ўбок пяро і звычайны цяслярскі рыштунак (домік з лазенькай на ўскрайку Шуміліна збудаваў і аздобіў уласнымі рукамі) альбо, пазбавіўшыся ад веласіпеда, […]
Продолжить чтение
“Перамагае той, у каго больш дыпламатыі” Мікалая Фёдаравіча Рубцова ведаю не першы год. Яшчэ з таго часу, калі ён з сям’ёй прыехаў у раён. Гэта было ў 80-ыя гады, калі Мікалаю Фёдаравічу, перш чым ён атрымаў жыллё, давялося туліцца па гасцініцах, па выпадковых прытулках. Кватэру абяцалі, “вырваўшы” з вобласці, але кватэра павінна была здавацца вось-вось. […]
Продолжить чтение
“Не люблю ружы, даспадобы рамонкі” Усё жыццё Марыі Дзмітрыеўны Красікавай звязана з Лаўжанскай школай. Яна вучылася ў гэтай школе, пасля заканчэння Віцебскага педагагічнага інстытута маладую настаўніцу матэматыкі і фізікі накіравалі сюды. Дваццаць гадоў Марыя Дзмітрыеўна была дырэктарам Лаўжанскай школы, а ўвесь яе педагагічны стаж – сорак год. “Добрая ў нас моладзь, – упэўнена сцвярджае педагог. […]
Продолжить чтение
Споведзь шчаслівай жанчыны А ў чым шчасце? Шчасце ў тым, каб жыць. Жыць, нягледзячы ні на што. Жыць з цвёрдай упэўненасцю ў тым, што тое, што не забівае, робіць цябе мацней. Жыць на поўную моц, з усіх сіл, да апошняй кропкі шчыра і па-сапраўднаму. Жыццё доўгае і вельмі рознае, але яно тваё, падоранае табе лёсам, […]
Продолжить чтение